روز هایی که گذشت ...

نشستم تو حرم امام رضا 

چه چیز می تواند این حجم از نور را توصیف کند .....

دیشب که پشت چراغ قرمز شلوغ ترین خیابان شهر ماشین خاموش شد و روشن نشد به تو زنگ نزدم .مرد های غریبه شهر کمکم کردند اما به تو زنگ نزدم.زنگ زدم به کسی که همیشه بی هیچ منتی هست.راستش مطمن بودم تو کمک ام نمی کنی.

چمدان بسته ام. اما تو هرروز هفته عین خیالت نیست ..

رهات کردم و درگیر خودتی.

رفتم سر پدرت ...

قبرستان سکوت بود.گفتم برای اخرین بار امدم نمی بخشم .

عنوان: 

اما قلب حافظه ی خودش را دارد و من هیچ چیز را فراموش نکرده ام. آلبرکامو

برق ها را خاموش کنیم گریه کنیم واسه بدبختی هامون 

پیام های بلند بنویسیم هی دل دل کنیم 

بفرستیم 

بنویسیم که دیگه امید نداریم که خسته ایم ...

که خدایا دلمان خوش است که مبینی ‌.تو حرف میزنی ...من نمیشنوم ..

خدایا بغلم می کنی 

دارم میافتم ...

از دستت ندم یه وقت 

اینجا  همیشه شب است هیچ سحری هم ندارد ..هیچ سختی هم تمام نمیشه

دیگه منتظر هیچی نیستم ...